ﻣﻦ آن درﯾﺎى آراﻣﻢ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻤﻪ ﺗﻮﻓﺎنﻫﺎﺳﺖ…
اﻧﮕﺎر ﻣﻦ زﻧﻰ در ﻗﺎﻟﺐ زﻧﺎﻧﻰ دﯾﮕﺮ ﺷﺪهام. زﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﻏﺪﻏﻪﻫﺎى زﻧﺎﻧﮕﻰ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻰ دردﻫﺎﯾﻤﺎن، ﺷﺎدىﻫﺎﯾﻤﺎن، ﺧﺸﻢﻫﺎﯾﻤﺎن، ﻋﺸﻖﻫﺎﯾﻤﺎن، ﺳﮑﻮﺗﻤﺎن، ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﻤﺎن، ﺑﺎ ﻋﻘﺪهﻫﺎى ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه، ﺑﺎ ﺑﻰﻗﺮارىﻫﺎﯾﻤﺎن و ﺑﺎ ﺣﻀﻮرﻣﺎن در ﻣﺮز ﻣﯿﺎن ﺧﯿﺎل و واﻗﻌﯿﺖ. در ﻣﻦ و ﻣﺎ ﺑﻮدن.
دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻰﺑﺮم و ﺷﺮوع ﻣﻰﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﺮاﺣﻰ و ﻧﻘﺎﺷﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﻧﻘﺎﺷﻰ اﮐﺴﭙﺮﺳﯿﻮﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ. ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻣﻰﮐﺸﻢ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻰزﻧﻢ. آﻧﮕﺎه ﺑﺎور ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم و دروﻧﻢ ﯾﮑﻰ ﺷﺪهام.